Σήμερα θα αναπτύξουμε μαζί ενα θέμα πολύ σοβαρό σχετικά με τα "εργαλεία" που χρησιμοποιεί ο Άνθρωπος, η ψυχή, ο ανώτερος εαυτός,η μονάδα, σχετικά με την παρουσία τουs μέσα στη πραγματικότητα της πυκνής ύλης.Πιο απλά ,τους τρόπους με τους οποίους βιώνει,μαθαίνει,τις εμπειρίες μέσω της πυκνής ύλης.
Αν έχουμε σαν δεδομένο οτι ο άνθρωπος είναι αιώνιος,αν έχουμε σαν δεδομένο οτι όλα είναι φτιαγμένα τέλεια ,και το βασικότερο οτι εμείς δεν έχουμε την ικανότητα λόγω ατέλειας να συλλάβουμε το τέλειο, τότε οσοι πιστεύουν αυτό, θα μπορέσουν να καταλάβουν οτι η ιδέα της δυαδικοτητας, της πολικότητας, ο διαχωρισμός,η ανεξαρτησία η πυκνή ύλη, είναι απλά φαινομενικά ,συνειδησιακά στάδια που χρησιμεύουν(γιαυτό και υπάρχουν)ώστε μέσα απο αυτά τα στάδια συνείδησης το ίδιο το ΕΝΑ να αναλύεται σε μέρη, με σκοπό την εμπειρία του ΕΝΟΣ από πολλές πλευρές.
Η Ψυχή και κάθε ψυχή είναι ενα επίπεδο συνειδησιακής κατάστασης,που αναγκαστικά αφού δεν είναι το πρώτο(το ΕΝΑ)Έχει την ιδέα του διαχωρισμού.
Από επίπεδο σε επίπεδο,δλδ από το ΕΝΑ στα άπειρα κομμάτια του ,από το 2 καλύτερα θα λέγαμε, οτι υπάρχει η έννοια του διαχωρισμού και όσο προχωράμε στη διάσπαση, μέχρι αυτό που λέμε υπο-ατομική ύλη, ο διαχωρισμός είναι τεράστιος και τα όρια της συνείδησης καταλήγουν τόσο στενά--διότι όταν είναι ΟΛΑ σε ΕΝΑ είναι άπειρη η συνείδηση και όταν διαιρείται σε άπειρα κομμάτια καταλήγει να έχει άπειρα μικρο ποσοστό στο κάθε κομμάτι.
Για να μπορέσει η Συνείδηση να κατέχει ολο και περισσότερα κομμάτια της σαν συνολο με την ανάλογη δυνατότητα του κάθε κομματιού, θα πρέπει να γίνεται όλο και πιο συλλογική μέχρι να φτάσει πάλι στο ΕΝΑ, σε ΜΙΑ. Στο Ένα έχει άπειρες δυνατότητες και στα άπειρα κομμάτια Άπειρους περιορισμούς.
Όταν λοιπόν μιλάμε από το πρίσμα της συνειδησιακής κατάστασης που είμαστε σε αυτή τη περίοδο εξέλιξης μιλώντας χρονικά, θα πρέπει να έχουμε συλλογική συνείδηση των μικρότερων μερών του ΕΙΝΑΙ μας, μέσα μας , που φτιάχνουν τη δική μας συνείδηση όλα μαζί.
Κάθε στιγμή που η συνείδηση μας ανεβαίνει-εκτείνεται, γίνεται πιο συλλογική,συγχρονίζεται,αναμειγνύεται με περισσότερα κομμάτια φτιάχνοντας ενα καινούργιο πιο συλλογικό ον στο σύμπαν.
Η συλλογική συνείδηση μπορεί και αντιλαμβάνεται-ενεργεί σε μεγαλύτερο φάσμα συχνοτήτων από οτι τ καθένα απο τα κομμάτια της.
Φτάνει σε ενα επίπεδο αυτογνωσίας που είχε χάσει, λόγω του περιορισμού της.
Στα χαμηλότερα στάδια περιορισμού συνείδησης μέσα στη πυκνότερη ύλη, στην απόλυτο θα λέγαμε περιορισμό η συνείδηση βιώνει την αποκοπή, την απώλεια, τη μηδαμινότητα, το πόνο.
Στα ανωτέρα στάδια και στο ΕΝΑ, η συνείδηση βιώνει την ΕΝΩΣΗ,το ΤΩΡΑ,ΤΗ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ, Ευτυχία!
Στα ενδιάμεσα στάδια η συνείδηση βιώνει μέρη και από τα δυο και επομένως φαίνεται να έχει το μεγαλύτερο φάσμα βούλησης, καθώς όσο προχωρά "πάνω η κάτω", στην ένωση ,η , στην αποκοπή, η ελεύθερη βούληση "μειώνεται" λόγω γνώσης αρα και ευθυγράμμισης με το ανώτερο, και λόγω περιορισμού και άγνοιας αρα και μη ευθυγράμμισης με το ανώτερο αντίστοιχα.
Πάντα, πάντα ,πάντα με την χρονική έννοια, όσο και αν μοιάζει διαφορετικά σε κάποια στάδια, η ΕΝΟΤΗΤΑ ειναι μεγαλύτερη σαν Δύναμη, ακριβώς επειδή οσο εκδηλώνεται γίνεται πιο δυνατή λόγω της ένωσης, και η Διάσπαση ακριβως λόγω της ιδιότητας της,όσο εκδηλώνεται πιο αδυναμη.
Το θέμα είναι οτι όλα τα στάδια συνειδησης υπάρχουν διότι είναι χρήσιμα στο ΌΛΟΝ.
ΕΜΕΙΣ ανήκουμε στοΟΛΟΝκαι είμαστε χρήσιμοι πάντα .
ΌΛΑ είναι χρήσιμα
ΤΑ εγώ είναι χρήσιμα για το όλον
Η ανθρώπινη ψυχή είναι χρήσιμη για το όλον
Η πλανητική ψυχή είναι χρήσιμη για το όλον
Η ζωική συλλογική ψυχή είναι χρήσιμη για το όλον
Η Αγγελική, η Αρχαγγέλική,και όλες οι τάξεις συνείδησης είναι χρήσιμες για το όλον.
Δεν υπαρχει ΑΧΡΗΣΤΟ.
Δεν υπαρχει κατι χωρις ΛΟΓΟ
ΔΕΝ υπαρχει κατι χωρις ΣΚΟΠΟ.
ΟΛΕΣ οι ταξεις ειναι περιορισμοι συνειδησης.
Η συνειδηση ειναι Μια.
ΟΛΑ ειναι συνειδηση.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΕ ΕΝΑ.
Κάθε φορά περνάμε απο στοιχειώδη, σε εγώ, στη ψυχή,στη σημαντική ψυχή,στη μονάδα,στο καθαρό Συλλογικό Πνεύμα,τα ΜΕΡΗ του ΕΙΝΑΙ ξεκινάνε απο το πνεύμα και καταλήγουν στο κέντρο της γης,αυτή είναι η ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ ακτίνα δημιουργίας μας.
Το να αρνιόμαστε το εγώ είναι να μη βλέπουμε τη χρησιμότητα του.
Το να αρνιόμαστε το εγώ,το να αρνιόμαστε το βίωμα στη πυκνή ύλη είναι σαν να το κάναμε τσάμπα.
Το αντίθετο συμβαίνει, το οτι η δικη μας ακτίνα δημιουργίας έφτασε μέχρι τη μεγάλη πυκνότητα της γης ,σημαίνει οτι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να έχουμε την ΕΜΠΕΙΡΙΑ ανερχόμενοι στο ΦΩΣ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ.
Δουλεύοντας στο μονοπάτι της κατανόησης της απαλλαγής απο τα εγώ,ανερχόμενος σε ανώτερο επίπεδο απο τα εγώ,φτάνεις στη φώτιση που είναι η κατανόηση των κατωτέρων επίπεδων και ο σκοπός τους.
Εσωτερική δύναμη και Ειρήνη σε όλους.
Αν έχουμε σαν δεδομένο οτι ο άνθρωπος είναι αιώνιος,αν έχουμε σαν δεδομένο οτι όλα είναι φτιαγμένα τέλεια ,και το βασικότερο οτι εμείς δεν έχουμε την ικανότητα λόγω ατέλειας να συλλάβουμε το τέλειο, τότε οσοι πιστεύουν αυτό, θα μπορέσουν να καταλάβουν οτι η ιδέα της δυαδικοτητας, της πολικότητας, ο διαχωρισμός,η ανεξαρτησία η πυκνή ύλη, είναι απλά φαινομενικά ,συνειδησιακά στάδια που χρησιμεύουν(γιαυτό και υπάρχουν)ώστε μέσα απο αυτά τα στάδια συνείδησης το ίδιο το ΕΝΑ να αναλύεται σε μέρη, με σκοπό την εμπειρία του ΕΝΟΣ από πολλές πλευρές.
Η Ψυχή και κάθε ψυχή είναι ενα επίπεδο συνειδησιακής κατάστασης,που αναγκαστικά αφού δεν είναι το πρώτο(το ΕΝΑ)Έχει την ιδέα του διαχωρισμού.
Από επίπεδο σε επίπεδο,δλδ από το ΕΝΑ στα άπειρα κομμάτια του ,από το 2 καλύτερα θα λέγαμε, οτι υπάρχει η έννοια του διαχωρισμού και όσο προχωράμε στη διάσπαση, μέχρι αυτό που λέμε υπο-ατομική ύλη, ο διαχωρισμός είναι τεράστιος και τα όρια της συνείδησης καταλήγουν τόσο στενά--διότι όταν είναι ΟΛΑ σε ΕΝΑ είναι άπειρη η συνείδηση και όταν διαιρείται σε άπειρα κομμάτια καταλήγει να έχει άπειρα μικρο ποσοστό στο κάθε κομμάτι.
Για να μπορέσει η Συνείδηση να κατέχει ολο και περισσότερα κομμάτια της σαν συνολο με την ανάλογη δυνατότητα του κάθε κομματιού, θα πρέπει να γίνεται όλο και πιο συλλογική μέχρι να φτάσει πάλι στο ΕΝΑ, σε ΜΙΑ. Στο Ένα έχει άπειρες δυνατότητες και στα άπειρα κομμάτια Άπειρους περιορισμούς.
Όταν λοιπόν μιλάμε από το πρίσμα της συνειδησιακής κατάστασης που είμαστε σε αυτή τη περίοδο εξέλιξης μιλώντας χρονικά, θα πρέπει να έχουμε συλλογική συνείδηση των μικρότερων μερών του ΕΙΝΑΙ μας, μέσα μας , που φτιάχνουν τη δική μας συνείδηση όλα μαζί.
Κάθε στιγμή που η συνείδηση μας ανεβαίνει-εκτείνεται, γίνεται πιο συλλογική,συγχρονίζεται,αναμειγνύεται με περισσότερα κομμάτια φτιάχνοντας ενα καινούργιο πιο συλλογικό ον στο σύμπαν.
Η συλλογική συνείδηση μπορεί και αντιλαμβάνεται-ενεργεί σε μεγαλύτερο φάσμα συχνοτήτων από οτι τ καθένα απο τα κομμάτια της.
Φτάνει σε ενα επίπεδο αυτογνωσίας που είχε χάσει, λόγω του περιορισμού της.
Στα χαμηλότερα στάδια περιορισμού συνείδησης μέσα στη πυκνότερη ύλη, στην απόλυτο θα λέγαμε περιορισμό η συνείδηση βιώνει την αποκοπή, την απώλεια, τη μηδαμινότητα, το πόνο.
Στα ανωτέρα στάδια και στο ΕΝΑ, η συνείδηση βιώνει την ΕΝΩΣΗ,το ΤΩΡΑ,ΤΗ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ, Ευτυχία!
Στα ενδιάμεσα στάδια η συνείδηση βιώνει μέρη και από τα δυο και επομένως φαίνεται να έχει το μεγαλύτερο φάσμα βούλησης, καθώς όσο προχωρά "πάνω η κάτω", στην ένωση ,η , στην αποκοπή, η ελεύθερη βούληση "μειώνεται" λόγω γνώσης αρα και ευθυγράμμισης με το ανώτερο, και λόγω περιορισμού και άγνοιας αρα και μη ευθυγράμμισης με το ανώτερο αντίστοιχα.
Πάντα, πάντα ,πάντα με την χρονική έννοια, όσο και αν μοιάζει διαφορετικά σε κάποια στάδια, η ΕΝΟΤΗΤΑ ειναι μεγαλύτερη σαν Δύναμη, ακριβώς επειδή οσο εκδηλώνεται γίνεται πιο δυνατή λόγω της ένωσης, και η Διάσπαση ακριβως λόγω της ιδιότητας της,όσο εκδηλώνεται πιο αδυναμη.
Το θέμα είναι οτι όλα τα στάδια συνειδησης υπάρχουν διότι είναι χρήσιμα στο ΌΛΟΝ.
ΕΜΕΙΣ ανήκουμε στοΟΛΟΝκαι είμαστε χρήσιμοι πάντα .
ΌΛΑ είναι χρήσιμα
ΤΑ εγώ είναι χρήσιμα για το όλον
Η ανθρώπινη ψυχή είναι χρήσιμη για το όλον
Η πλανητική ψυχή είναι χρήσιμη για το όλον
Η ζωική συλλογική ψυχή είναι χρήσιμη για το όλον
Η Αγγελική, η Αρχαγγέλική,και όλες οι τάξεις συνείδησης είναι χρήσιμες για το όλον.
Δεν υπαρχει ΑΧΡΗΣΤΟ.
Δεν υπαρχει κατι χωρις ΛΟΓΟ
ΔΕΝ υπαρχει κατι χωρις ΣΚΟΠΟ.
ΟΛΕΣ οι ταξεις ειναι περιορισμοι συνειδησης.
Η συνειδηση ειναι Μια.
ΟΛΑ ειναι συνειδηση.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΕ ΕΝΑ.
Κάθε φορά περνάμε απο στοιχειώδη, σε εγώ, στη ψυχή,στη σημαντική ψυχή,στη μονάδα,στο καθαρό Συλλογικό Πνεύμα,τα ΜΕΡΗ του ΕΙΝΑΙ ξεκινάνε απο το πνεύμα και καταλήγουν στο κέντρο της γης,αυτή είναι η ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ ακτίνα δημιουργίας μας.
Το να αρνιόμαστε το εγώ είναι να μη βλέπουμε τη χρησιμότητα του.
Το να αρνιόμαστε το εγώ,το να αρνιόμαστε το βίωμα στη πυκνή ύλη είναι σαν να το κάναμε τσάμπα.
Το αντίθετο συμβαίνει, το οτι η δικη μας ακτίνα δημιουργίας έφτασε μέχρι τη μεγάλη πυκνότητα της γης ,σημαίνει οτι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να έχουμε την ΕΜΠΕΙΡΙΑ ανερχόμενοι στο ΦΩΣ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ.
Δουλεύοντας στο μονοπάτι της κατανόησης της απαλλαγής απο τα εγώ,ανερχόμενος σε ανώτερο επίπεδο απο τα εγώ,φτάνεις στη φώτιση που είναι η κατανόηση των κατωτέρων επίπεδων και ο σκοπός τους.
Εσωτερική δύναμη και Ειρήνη σε όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου